Gezellig Gezelschap; ik leef nog!

Ik leef nog! Het is enorm lang geleden dat ik heb upgeload, eigenlijk wel een goed teken, ik heb het veel te leuk/druk gehad om te schrijven! Sorry voor de eventuele spelfouten of rare zinnen! Met haast erop gegooid met de wifi die we hier hebben op de parkeerplaats in Santiago. Nu gaan we snel doorrijden naar onze volgende slaapplaats. Joe! (Ik zal het later nog nabewerken).
De afgelopen weken waren echt een soort droom.

Locatie: Le petit Nice, Frankrijk
11.05.22 Niet lang na Arès heb ik op een camperplaats bij Le Petit Nice Josh ontmoet. Ineens stond hij voor mijn deur en introduceerde hij zichzelf als mijn buurman. Hij komt van de Isle of Man (tussen Ierland en Engeland) dus hij heeft een heerlijk Engels accent. Ik was zo blij om eindelijk iemand te hebben om mee te praten en nadat we allebei onze bussen aan elkaar hebben laten zien zijn we in zijn bus biertjes gaan drinken. Hij heeft de hele bus zelf omgebouwd en is lichtelijk ontevreden over hoe enorm groot die is, maarja, aan de andere kant heeft hij wel een televisie en kan hij netflix kijken. We hebben de volgende avond zelfs een film gekeken in zijn bus. Na drie bier te hebben gedronken was ik verrassend genoeg toch echt lichtelijk aangeschoten (ondertussen heb ik mijn tolerantie redelijk opgebouwd) en ben ik mijn bed ingekropen.

12.05.22 De volgende ochtend schoven we ongeveer op hetzelfde moment onze deuren open en zijn we weer aan de praat geraakt. Deels waren we de hele dag met onze eigen dingen bezig, hij was aan het spelen op z’n playstation en ik was aan het lezen. We hebben samen nog een wandelingetje gemaakt over het strand waar we een soort bouwwerk zijn tegengekomen, opgebouwd uit zwerfafval. De camperplaats was dichtbij de grootste duin van Europa ‘Dune du Pilat’, Josh was er de vorige dag geweest en vertelde dat het vooral gewoon een lange wandeling/ klim was en uiteindelijk ‘just a big pile of sand’. Daarna hebben we een hamburger hebben gegeten, allebei enorm blij om eindelijk iemand te hebben om mee te praten. Hij was onderweg sinds 12 april, twee dagen voordat ik ben vertrokken. Onze ervaringen waren zeer vergelijkbaar, in het noorden vooral grote, witte campers met gepensioneerden. Tijdens de lunch hebben we gesproken over de volgende plek waar we heen zouden gaan.

Locatie: Biscarrosse, Frankrijk
13.05.22 De volgende dag hebben we de hele dag andere dingen gedaan, ik ben naar de McDonalds geweest om matchingsformulieren in te vullen voor studies. Dat blijkt misschien nog wel een gedoe te worden want bij de Universiteit van Utrecht is er een ‘verplichte matchingsactiviteit’. Het is verplicht om daarheen te gaan om te beginnen aan de studie maar die is op 2 juni. Na wat heen en weer gemaild te hebben is er een mogelijkheid om iets te regelen, maar veel gedoe dus. Later die dag zijn we elkaar weer tegengekomen op een camperplaats in Biscarrosse. Dit is de eerste betaalde camperplaats waar ik heen ben gegaan, gelukkig is het laagseizoen en vallen de prijzen nog mee. Josh was al twee uur eerder aangekomen en had het beste plekje op de camperplaats gevonden. Het is echt een kunst om de jongeren te spotten, zodra je langs alle grote motorhomes bent ga je in de juiste richting. Niet lang nadat ik geparkeerd was kwam een Duits meisje genaamd Marielen naar mij toe, super leuk om een andere ‘solo female traveler’ te ontmoeten. Zij introduceerde ons aan drie belgen Jef, Tanguy en Staf en aan drie andere Duitse meiden Hannah, Vici en Jana. Jef en Tanguy reizen samen in hun bus en hebben Staf, een backpacker, meegenomen vanuit België. ’S avonds zijn we met de hele groep de zonsondergang gaan bekijken en daarna hebben we tot diep in de nacht voor een van de bussen gezeten en bier/wijn gedronken. Totdat Staf met het idee kwam om te gaan zwemmen, met een groep van zes mensen zijn we in het midden van de nacht naar de zee gelopen om het gevecht aan te gaan met de golven. Het was echt de perfecte avond, precies wat je verwacht van vanlife, met z’n allen om een tafel zitten, gitaar spelen, drinken en spontane acties doen. Het is zo grappig dat we allemaal verschillende talen spreken, we spraken voornamelijk Engels maar af en toe vroegen we in het Nederlands/ Vlaams een vertaling aan elkaar waarna een van de Duitse meiden het dan begreep en de juiste vertaling gaf. Het was voor iedereen zo grappig om op een andere manier over je eigen taal na te denken. Inmiddels spreken we zoveel Engels dat we moeite hebben met terugschakelen naar Nederlands als we met alleen nederlandssprekenden zijn.

14.05.22 Nadat we de volgende dag allemaal brakjes uit bed kwamen hebben we elkaar weer opgezocht. Jef en Tanguy hebben een slackline en een aantal andere dingen van de ‘o zo geweldige Decathlon’ (ik kon heel trots zeggen dat ik bij de Decathlon heb gewerkt). ’S Middags zijn we naar het strand gelopen om weer een duik in de golven te nemen om vervolgens bij de Beach bar cocktails te drinken en hamburgers te eten. Dat was de eerste dag dat de beachbar open was dus door alle drukte hebben we een tijdje moeten wachten, maar het was enorm gezellig dus geen probleem. Staf is zo sociaal als het maar kan dus die had al snel contact met alle obers zodat we een tafel kregen. Daarna zijn we weer het water in gedoken om te zwemmen/ surfen. De Duitse meiden huurden elke ochtend surfboards en gingen dan zelf er op uit in het water. Terug bij de camperplaats heeft iedereen zelf avond gegeten, ik at al drie dagen lang hetzelfde. Rijst met teriyaki, kip, paprika, broccoli en ui. Echt absoluut een fantastische maaltijd, overigens is dit een van de laatste dagen geweest dat we apart hebben gegeten. Na het avondeten hebben we ons verzameld in de bizar grote bus van Josh omdat het buiten regende. We zaten met z’n achten knus op zijn bankjes gepropt en hebben biertjes gedronken voordat we naar het strand vertrokken. De eerste avond van de Beachbar, muziek, drankjes en heel veel dansen. Al snel ontstond er een menigte op de dansvloer en konden we helemaal losgaan. Staf, die dansen enorm leuk vind, werd samen met mij de cirkel ingegooid en al snel kregen we veel gejuich en applaus. Heel wat drankjes later, waaronder de inmiddels in onze groep bekende ‘whiskey-cola’ zijn we met een aantal buiten op het strand gaan zitten. Vervolgens hebben we de hele avond super interessante en diepe gesprekken gehad, vooral met Tanguy en Hannah kon ik heel goed praten. Bij de bus hebben we nog tot 6 uur ’s ochtends buiten gezeten. Onze fantastische chef Tanguy had ook nog snel even een lekkere snack voor ons klaargemaakt. Hij heeft in België een soort koksschool gedaan als middelbare school. Hij kan echt de meest fantastische maaltijden klaarmaken.

15.05.22 We hebben in deze groep voor alles wel iemand. Staf is de muzikant, Tanguy is de chef en Marielen is een yoga instructeur. Ze had op haar bus en bij het toilet briefjes opgehangen met dat ze elke ochtend yogales gaf bij haar bus om 9:20. Dat is zeker wel elke ochtend een paar uur later geworden door onze nachtelijke avonturen. Maar, uiteindelijk zaten we in een prachtige halve cirkel op het grasveld tussen allemaal campers, met onze groep en een aantal mensen die het briefje hadden zien hangen. Dat zijn wel weer de momenten dat ik mij besef hoe bijzonder dit is. Hoevaak zit je nou met een groep onbekenden mensen in het buitenland, in het bos op een camperplaats yoga te doen?
Verder hebben we de hele dag niet zoveel gedaan, ik heb nog een handwasje gedaan. ’S avonds hebben we een lange tafel gemaakt en zijn we met iedereen gaan eten (wel allemaal nog onze eigen maaltijden) terwijl we de zachte regen aan het negeren waren. Dichtbij ons op de camperplaats stond een enorme vrachtwagen. Uiteindelijk werden we overwonnen door nieuwsgierigheid en zijn we er naartoe gelopen. De mensen waarvan de vrachtwagen is leven er al tien jaar in, het hele jaar door. Ze hebben er daadwerkelijk alles in zitten, van wasmachines tot een bar. Het waren hele alternatieve mensen en alle muren waren bedekt met auto onderdelen, gereedschap, fietskettingen, etc. Een klein beetje apart dus maar wel heel gaaf.

Locatie: L’espècier, Frankrijk
16.05.22 Na al een aantal keer gezegd te hebben dat het echt mijn laatste avond avond was, was vandaag toch echt de dag om te vertrekken. We hebben zo ongeveer elke avond ‘de laatste avond samen’ gevierd totdat iemand weer besloot om toch nog een dagje langer te blijven. Rond het middaguur ben ik met Staf in de bus gestapt. Staf kon niet meer meereizen met Jef en Tanguy omdat die bezoek zouden krijgen en ik had al eerder aangeboden dat als hij ooit een lift nodig had dat die dan mij een bericht mocht sturen. Iets eerder dan verwacht dus maar goed, even gezellig. We zijn een uur naar het zuiden gereden en in Mimizan gestopt om boodschappen te doen. Vervolgens zijn we doorgereden naar een parkeerplaats bij L’espècier. Daar waren genoeg bomen zodat Staf zijn slaapplaats voor de nacht kon ophangen, zijn hangmat die hij voor 15 euro had overgekocht van Jef en Tanguy. Staf wil graag een bekende muzikant worden, hij heeft een gouden stem en kan serieus overweg met een gitaar. Zijn plan is om te reizen en ondertussen nummers te schrijven, in de zomer wil hij gaan werken in een bar waar hij dan af en toe misschien kan optreden. Het is echt heerlijk om hem constant op de achtergrond horen spelen, een soort persoonlijke radio. Af en toe kwam hij enthousiast aanrennen om te vragen of een Engels woord klopte en goed in de context paste. Ik begrijp echt niet hoe hij zomaar zulke goede lyrics en melodieën kan bedenken. ’S avonds hebben we avondeten gemaakt, echt een heerlijke salade. Op een of andere manier heeft hij alles wat we hadden gekocht weten te combineren met wat ik nog in huis had. Tijdens het eten kwamen er allemaal honden om ons heen liggen, heel veel vanlifers hebben honden in hun bus en die zijn zeker niet verlegen. Ook een voordeel van een aardige backpacker meenemen, eindelijk een avond niet zelf de afwas doen! Na nog een tijdje buiten gezeten te hebben waren we rond een uurtje of tien allebei kapot na de korte nachten van de afgelopen week. Ik heb hem nog even snel een extra fleece slaapzak meegegeven, die hij dacht niet nodig te hebben (had hij absoluut wel).

17.05.22 België (Vlaams) en Nederland (Nederlands) zijn wel echt duidelijk verschillend. “Ik ga even tosti’s maken van het oude stokbrood”, “Wat zijn tosti’s?”, “Uhmm… nou gewoon brood met ham en kaas enzo”, “Oooh Croque-monsieur”. Maar uiteindelijk maakt het niet uit hoe je het noemt, de volgende vraag zal altijd zijn “kan je nog meer maken?”. We hebben het de afgelopen week echt veel gehad over de verschillen tussen Nederlands en Vlaams. Af en toe zeggen zij een woord dat ik niet herken en dan kijken ze mij heel verbaasd aan “zeggen jullie dat in Nederland niet???”. Ik heb zelfs de vraag gekregen of wij wel “amai” zeggen. Ook met koken kan het echt wel ingewikkeld worden, een aardappel is een patat en het is geen ui maar een ajuin. Het is ook heel grappig om gesprekken te hebben over hoe Nederlanders en Belgen elkaar zien. De vooroordelen die we over elkaar hebben zoals de domme belg en de gierige Nederlander. Ik heb heel wat grappen om mijn oren gehad met het splitten van de boodschappen over dat ze wel die extra cent erbij moesten doen anders zou Yara het niet overleven.
Na de pan tosti’s zijn we naar het strand gelopen om te zwemmen, het vechten met golven blijft leuk. Daarna ben ik een tijd in de zon gaan liggen om mijn boek te lezen en is Staf eerder teruggegaan naar de bus. In de middag kwam Josh ook aan op dezelfde plek, hij was langer in Biscarrosse gebleven omdat hij daar een date zou hebben. Al die jongens waren dagelijks aan het swipen op Tinder voor dates en/of potentiële vrienden. Verrassend veel reizigers ontmoeten elkaar door Tinder. We hebben met z’n drieën gegeten waarna we naar het strand zijn gelopen om de zonsondergang te bekijken, waar we hebben gedanst en tekeningen hebben gemaakt in het zand. Nadat ik heerlijk lang aan de telefoon had gehangen kwam ik terug met het idee dat we nog even zouden chillen maar tot mijn grote verbazing waren ze allebei al naar bed vertrokken. Dus ik ben, nadat ik nog half aangevallen ben in het donker door twee honden, snel mijn bed in gekropen.

Locatie: Seignosse, Frankrijk
18.05.22 Toen ik mijn deur openschoof zag ik Staf een soort calisthenics workout doen, ik kan het dan niet laten om niet mee te doen dus even later stond ik ook ondersteboven. In de middag zijn we eerst naar de supermarkt gereden en daarna richting Seignosse. Ik reed achter Josh en ineens zag ik hem een verkeerde afslag maken bij de rotonde. Hij parkeerde de auto dus ik ben ook maar stil gaan staan, naar zijn raam toe gelopen en ja hoor ‘car problems’. Zijn remmen stopten halverwege de rotonde met werken en hij heeft zijn bus stil gezet met de handrem. Er leek niets mis te zijn onder de motorkap en een langslopende vrouw vertelde ons dat er dichtbij een garage was. Heel langzaam is hij het hoekje om gereden naar de garage toe (zijn remmen deden het nu wel weer een beetje). Maar toen liepen we tegen het volgende probleem aan, de meeste garages kunnen niet naar een bus van 6+ meter kijken. Uiteindelijk zijn we heel rustig aan doorgereden naar Seignosse om daar een grotere garage te vinden terwijl ik achter hem reed, zodat als er iets mis ging er niet een onwetende achter hem zat. Tijdens het rijden zagen we de bus van Tanguy en Jef op een parkeerplaats staan, bij de volgende rotonde zijn we weer omgekeerd en naar hun toe gereden. Ik had ze niet gezien maar Staf hing bij de rotonde uit het raam wijzend naar dat we weer terug gingen. Ze stonden op een prima parkeerplaatsje met picknickbankjes, afvalbakken en toiletten, maar helaas, overnachten verboden. Na even getwijfeld te hebben, want hoe groot is nou de kans dat er politie langskomt in het laagseizoen, zijn we doorgereden naar een betaalde camperplaats. Deze was van de Pass’Etapes, dat is een pasje die je eenmalig moet kopen voor vijf euro en dan kan je er elke keer geld op zetten. Vast een leuk concept maar het had voor ons dus helemaal geen voordeel. Wat wel fijn was was dat deze plek elektriciteitspalen had, wat goed uitkomt met mijn bijzonder slechte batterij die nooit echt oplaad door mijn zonnepanelen. We hebben de drie bussen in een horizontaal en verticaal tegen elkaar aan gezet zodat we een eigen hoekje hadden, een dag later hebben we nog een andere belg, Stephen, ontmoet die het vierkantje dicht maakte. Tijdens het regenen kon Josh zijn luifel opendraaien en waren we volledig beschut tegen de regen. Josh had bij het toilet een Duits meisje ontmoet, Leonie, die zo’n vijf weken in haar auto aan het reizen was met haar hond. Ze sliep achterin en was nu weer onderweg naar Duitsland. Het is zo leuk om allerlei verschillende mensen te ontmoeten en iedereens verhaal te horen.

19.05.22 In de ochtend zijn we naar het strand gereden omdat Jef en Staf wilden gaan surfen. Ze hebben Tanguy onderweg afgezet bij het skatepark. Normaal gaat hij daar op zijn fiets naartoe, ze hebben twee vouwfietsen (of plooifiets in het Vlaams) bij zich. Josh probeerde met zijn drone de surfers te filmen en ik probeerde met mijn grote lens foto’s te maken maar ze waren al snel verdwenen in alle golven. Later ben ik met Josh terug gereden naar de camperplaats omdat hij zijn camper om drie uur bij de garage moest afleveren, ik ben achter hem aangereden en hij kon op de terugweg weer met mij mee. Heel gek, want op dat moment was hij dus eigenlijk dakloos. Gelukkig nu maar even voor een aantal uurtjes want ze gingen alleen een diagnose stellen. Voor de middag hadden we een doel, iedereen wilde graag een piercing. Tanguy en ik wilden graag gewoon een tweede oorlel gaatje, Jef wilde een helix en Staf zat na te denken over een neuspiercing. We zijn eerst naar een tattoo shop gelopen waar we doorgestuurd werden naar een andere piercingsshop. Aangezien we al parkeerkosten vonden we het een heel goed plan om eerst uitgebreid op een terrasje te zitten. Iedereen nam cocktails of bier maar ik heb lekker een ijsje genomen want daar had ik zien in. Dat laat maar weer zien hoe geweldig ik ben in het weerstaan van groepsdruk. Bij de piercing shop heeft alleen Jef een helix genomen, 40 euro voor een piercing is niet gek, maar we vonden 30 toch wat veel voor een simpel oorlel gaatje. Staf’s woorden waren “ik zag mezelf in de spiegel en ik bedacht me dat een neus piercing mij helemaal niet goed zou staan, ik heb een veel te mooie neus”. Later zijn we met z’n allen langs de garage gereden om de diagnose van Josh’s bus te bekijken, de jongens konden helpen met Frans vertalen voor Josh. Ik heb niet heel veel verstand van auto’s maar er was van alles gesmolten bij zijn remmen. Hij kon kleine stukken van minder dan een halfuur rijden zonder problemen, zo kon hij gelukkig wel nog terug naar de camperplaats. We hebben ’s avonds samen gegeten, die avond hebben we ook nog een andere Belg ontmoet, Stephen. Laat op de avond hebben we nog bizar lekkere hotdogs gegeten, Tanguy en Jef hebben een oven waar ze broodjes in kunnen afbakken. Met een chipolata worstje, tomaat, gebakken uitjes, etc. Ondertussen urenlang praten over allerlei onzin bij het licht van kaarsen met bierflesjes als kandelaars.

20.05.22 Sinds Biscarrosse word ik al belachelijk gemaakt om mijn havermout banaan pannenkoekjes. Zodra Tanguy (de chef) de pannenkoekjes zag begon hij te lachen “hahaha, are those the pancakes”. Alles dat zwart, rauw of aangebrand is krijgt sindsdien de eretitel ‘looks like Yara’s pancakes’. Zelfs toen ik foto’s liet zien kreeg ik de opmerking “Yeah, your mom obviously made those”. Dus vandaag was het tijd om te laten zien dat ik het wel echt kon. Met de blender van Josh (hij heeft oprecht alles in die bus) en het fornuis van Tanguy ben ik aan de slag gegaan. Ze hebben nog geprobeerd om te doen alsof het niet geweldig smaakte maar uiteindelijk heb ik toch een heel aantal complimenten ontvangen. Daarna zijn we met twee bussen naar het strand gereden en hebben degenen zonder surfboard spullen gehuurd. Twee uur lang heb ik een zout en zand gehapt maar toch heb ik het gek genoeg zeer naar mijn zin gehad. In de middag zijn we naar een outlet gereden, een hele bekende van Hossegor om daarna te besluiten dat we allemaal veel te weinig geld hebben om merk kleding te kopen. Daarna zijn we als een grote happy family (vanily) boodschappen gaan doen. Een happy family met een karretje vol pizza’s, whiskey, bier, snacks en afbak broodjes. In de avond besloten we nog uit te gaan, een beetje overtuiging had het wel nodig aangezien de dichtstbijzijnde club/bar een uur lopen was. Niemand was bereid om BOB te zijn en iedereen had ook al een aantal ‘whiskey-cola’s’ op. Ik heb daar niet zoveel problemen mee aangezien de beste gesprekken naar mijn idee altijd wandelend zijn. Toch was het wel echt een roteind lopen. Bij de bar hebben we een tijd binnen staan dansen, ik heb nog staan dansen met een meisje die echt heel goed is en later hebben we elkaar nog complimenten gegeven. Buiten heb ik staan praten met een aantal Franse jongeren, een lichte hoeveelheid alcohol helpt altijd met de vloeiendheid van mijn Frans. Veel mensen vertelden dat ze naar club L’escargot zouden gaan en een deel van onze groep wilde dat ook wel. Uiteindelijk konden een aantal mensen een lift krijgen en hebben Jef en ik besloten dat het wel goed was zo en we zijn teruggelopen. Halverwege zijn we die auto nog tegengekomen en zouden ze nog gaan proberen om ons ook een lift te geven terug naar de camperplaats. Naderhand denk ik dat wij een andere route hebben genomen, we zijn ze niet meer tegengekomen. Na een aantal hele gezellige gesprekken en een veel te lange wandeling zijn we vermoeid in bed gekropen. Ondertussen ben ik al meerdere keren benoemd tot ‘one of the Guys’ en ‘het kleine zusje van de groep’.

21.05.22 Dit was een dag waarop we allemaal amper iets gedaan hebben. Het was ook onwijs warm dus we hebben een tuinslang regelmatig aan de waterkraan vastgemaakt om te kunnen afkoelen. De eerste seconde dat je eronder staat is het belachelijk koud en daarna is het heerlijk. Het was wel heel grappig om te zien dat op dezelfde plek allemaal mensen hun watertanks van de campers aan het vullen waren en wij daar met een tuinslang aan kwamen lopen om te douchen. In de avond hebben we weer heerlijk samen gegeten en zijn we uit gegaan naar club L’escargot, wat uiteindelijk nog best dichtbij de camperplaats was.

22.05.22 Vandaag was Stephen jarig, een vriendin van hem, Lea, die hij al eerder had ontmoet in Oostenrijk (of een ander land, ik weet het eerlijk gezegd niet precies meer) is langsgekomen. We zijn met een groepje naar de stad gereden om daar nog andere vrienden van Stephen te ontmoeten, we hebben drankjes gedaan op een dakterras en daarna zijn we nog naar een ander tentje geweest. Die mensen komen ook uit België en wonen nu in de buurt van Hossegor, dus ze wisten wel welke plekken leuk zijn. In de avond hebben we sweet and cour checken met rijst en groenten gemaakt. Hier liepen we weer even tegen een cultuur barrière aan, in België zit bijna alle rijst altijd verpakt in zakjes. Die zakjes leeg je dan in z’n geheel in kokend water en zo heb je altijd perfecte gekookte rijst. Waarom hebben wij dit niet??? ’S middags waren we nog een Nederlander tegengekomen die heel typisch op zijn fiets aan kwam fietsen in een wetsuit met een surfboard onder de arm. De rest van de avond hebben we gekletst tot iedereen besloot dat de afgelopen avonden we zwaar waren en dat slapen wel heel fijn klonk.

23.05.22 Vandaag was het dan toch echt tijd om te vertrekken richting Spanje. Op de 25e komt Lucas aan op Bilbao wat nog een paar uurtje rijden was. Tanguy heeft heerlijke capreze broodjes voor ons gemaakt, met balsamico en olijfolie. We hebben afscheid genomen en toen ben ik gaan rijden naar de grens van Spanje, iets voor de grens heb ik boodschappen gedaan. Na de grens was het de eerste keer dat ik echt serieuzer door de bergen ging, wat echt heel mooi is. Boven op de berg waar ik een leuke plek had gevonden op mijn app kon ik niets zien omdat het zo erg regende en er zo veel mist was. Daarbij was er geen mobiel bereik dus ik heb onderaan de berg naast een stad geslapen.

Locatie: Gipuzkoa, Spanje
24.05.22 Oef dat was een spannende en korte nacht. Ik werd wakker rond drie uur en de bus stond vol met grijze rook. Ik heb snel mijn ventilator aangezet en de deur opengeschoven. Gecontroleerd opa mijn gasfles dicht was en daarna ben ik verder op onderzoek gegaan. Ik had vorige week al met Josh gekeken naar een draad onder mijn bankje van de koelkast die heel erg heet werd. Die was dus inderdaad volledig doorgebrand en een aantal kledingstukken die eromheen lagen waren lichtelijk aan het vlammen/ smeulen. De kleding heb ik snel naar buiten gegooid, het natte asfalt op. Het draad was inmiddels al afgekoeld omdat het doorgefikt was. Na alles een extra keer bekeken te hebben heb ik mijn ouders wakker gebeld om even de schrik eruit te laten en advies te vragen. Het was namelijk toch wel even heel spannend en eng, dat had slechter af kunnen lopen. Daarna ben ik nog een tijdje wakker gebleven en uiteindelijk in slaap gevallen door de moeheid. De bus stinkt nu nog best wel erg maar ik ben goed aan het ventileren.
Ja, dit is zonder twijfel echt een rampzalige dag. Naderhand levert het echt allemaal wel leuke verhalen op maar op het moment zelf kon ik niet genieten. Na een prachtige bergrit in Spanje kwam ik uit bij een meer, ik had op foto’s gezien dat er ergens een mooi overnachtingsplekje was aan het meer. Ik ben een lange, slechte maar wel geasfalteerde weg af gereden maar na heel lang niets tegen te komen wilde ik omkeren. Daar ging het fout. Bij een bocht kon ik precies steken en weer de andere kant op rijden, helaas had ik niet goed gekeken. Op het moment dat ik mijn bus weer uit de reverse haalde voelde ik de hele bus naar achteren kantelen. Ik hing diagonaal boven een greppel met mijn rechterachterwiel een paar meter boven de grond. Voorzichtig ben ik uit de bus geklommen en heb ik mijn powerbank en telefoon meegepakt. Domme, domme sukkel. Lichtelijk (enorm) in paniek heb ik mijn vader gebeld “Nu heb ik het echt zwaar verpest”. Hij heeft contact opgenomen met de anwb maar voordat die hulp hebben ingeschakeld op zo’n afgelegen plaats… Ik heb een man die zijn hond aan het uitlaten was aangesproken, maar in het Spaans communiceren is toch echt heel ingewikkeld, uiteindelijk heb ik hem bedankt voor zijn hulp omdat we er echt niet uitkwamen. In de regen stond ik buiten te wachten omdat ik eerst niet durfde om de bus nog in te gaan. Toen ik te horen kreeg dat mijn locatie misschien niet interessant genoeg was om hulp te sturen aangezien het te afgelegen was stortte ik toch echt lichtelijk in. Niet veel later kwam er een auto aan scheuren waar een grote, dikke man uit stapte met scheve tanden, die heel snel in het Spaans begon te praten. De samenvatting van zijn verhaal was dat het veel ingewikkelder was dan hij dacht en dat hij de bus er niet zomaar uit kon trekken. Blijkbaar was hij gestuurd door de man met de hond met wie ik gesproken had, die kwam even later ook aanrijden. In het uur dat we daarna geprobeerd hebben om te communiceren snapte hij Google Translate steeds beter en kwamen we ergens. Hij heeft mij nog een paraplu gegeven en via Google Translate gezegd dat het het belangrijkste was dat ik rustig bleef. Hij zou het allemaal voor mij fixen, de hulpdiensten konden geannuleerd worden. Ik heb geknipt en vervolgens dat niet gedaan want ik ging pas iets annuleren zodra de bus weer horizontaal stond. Ondertussen waren er ook nog twee andere mannen met honden aangekomen die stonden te kijken. Ik voelde me op dat moment echt mijn eigen ramptoerist, ik stond foto’s te maken van alles en iedereen want ja, dat is naderhand wel leuk om te hebben. Even later kwam er een enorm gevaarte de hoek om rijden om mijn bus er uit te tillen/trekken. En ja hoor, binnen de kortste tijd stond de bus weer op vier wielen. Ik heb al die mannen duizend maal bedankt en ook nog gevraagd of er nog kosten waren voor de verzekering of zoiets. Waarop ik meteen antwoord kreeg dat dat absoluut niet nodig was en dat het een vriend van hem was. Na veel handgebaar kusjes, handen op het hart en ‘Gracias, Gracias, Gracias’ kon ik eindelijk mijn weg weer vervolgen. Ik heb de bus op een parkeerplaats gezet, met uiteindelijk nog prachtig uitzicht en services. Ik heb sindsdien geen enkel probleem ontdekt aan de bus en ik ben enorm blij dat het zo goed is afgelopen en dat er niets kapot is.

25.05.22 Eindelijk tijd om Lucas op te halen! Ik heb in de ochtend alles schoongemaakt, mijn haar gewassen, een was gedraaid en daarna kon ik naar Bilbao rijden. Ik heb boodschappen gedaan en daarna was het wachten tot ik naar het vliegveld kon rijden. Zodra ik bij de Parking Express aan het parkeren was zag ik hem al naar me toe rennen. Na anderhalve maand eindelijk weer samen, op naar een fantastische week.
Ik heb tot nu toe tot de 25e geschreven. Inmiddels is Lucas alweer terug in Nederland na een fantastische week, daar zal ik ook nog over gaan schrijven. Op dit moment zit ik met Rachel (een vriendin van me uit Nederland) aan de kust in de buurt van Santiago de Compostella.